ساعت ها

کتاب ساعتها با دو ترجمه، از سوی دو انتشارات منتشر شده است ترجمه آقای مهدی غبرایی و ترجمه خانم ماندانا ارفع . این کتاب که به نوعی ادای دین به ویرجینیا وولف بوده در سال 1998 منتشر شده و در 1999 برنده جوایز پولیتزر و پن / فاکنر و در سال 2003 فیلمی که بر اساس آن ساخته شد برنده بسیاری از جوایز اسکار شد .
رمان ساعتها تحت تأثیر رمان خانم دالووی ، اثر برجسته و زیبای ویرجینیا وولف ، نویسنده بزرگ و شهیر انگلیسی است . ویرجینیا وولف در رمان خانم دالووی نیز همچون بسیاری از رمانهای دیگرش از تکنیک سیلان ذهن بهره گرفته است . شاید بسیاری ( همچون آقای غبرایی ) ویرجینیا وولف را به لحاظ جنسیتش بزرگترین نویسنده انگلیسی بدانند در حالیکه صرف نظر از جنسیت ، ویرجینیا وولف از بزرگترین و مهمترین نویسندگان سبک سیلان ذهن است . البته از جهتی او از پیشگامان نهضت فمنیسم شناخته می شود که همین موضوع باعث احترام و موفقیت او در ادبیات جهان شده است . چنانکه سالها بعد مایکل کانینگهام می کوشد سبک و دغدغه های ویرجینیا وولف را دستمایه رمانی به نام ساعتها سازد که گرچه در نوع خود زیبا و ستودنی است اما هرگز به بلندای نوشته های ویرجینیا وولف نمی رسد .
اثر مایکل کانینگهام از زاویه دید سه زن تعریف می شود ، یکی واقعی ( ویرجینیا وولف ) و دو تن ساختگی . هریک از این سه زن ضمن اشاره به فصلهایی از رمان خانم دالووی ، زندگی خود را ادامه می دهند و زیبایی رمان در اینست که زندگی همه شخصیتهای اصلی تحت تأثیر خانم دالووی است .
فصلهای کتاب در هم تنیده است و برعکس رمان خانم دالووی که اصلاً فصل بندی ندارد و سیلان اندیشه ها از ذهن و زبان چند تن گفته می شود و خواننده باید کشف کند که راوی کیست ، در رمان ساعتها نام راوی در عنوان هر فصل آمده و خواندن کتاب را برای خواننده ساده کرده است . داستان ساعتها همچون کتاب خانم دالووی ، در یک روز ژوئن از زندگی هر کدام از سه زن داستان است . یعنی داستان ، زندگی هر یک از سه زن را در یک روز از ماه ژوئن بازگو می کند . رمان ساعتها برعکس کار وولف که به عمد سخت خوان و منتقل کننده ملال و خستگی است ، بسیار خوش خوان و پرکشش می باشد و شاید یکی از عواملی که به کشش داستان کمک کرده این باشد که نویسنده در عین نزدیکی به سبک نوشتاری ویرجینیا وولف ( کاربرد فراوان معترضه ها به صورت پرانتز و خط تیره ) در آن افراط نکرده . از سوی دیگر رمان خانم دالووی در زمان ماضی است و رمان ساعتها در زمان حال . اما مشخص است که کانینگهام هرگز نمی تواند آن شوریدگی و نبوغ وولف را در کار خویش بیاورد