توضیحات
الگوهای اسکان جمعیت در دو دهه اخیر با تاکید بر شهرکهای سازمانی نظام استقرار و الگوی پراکندگی جمعیت در نقاط شهری وروستایی کشور وتوزیع جمعیت در کانون های شهری حاکی از آن است که بین توزیع منابع و امکانات و جمعیت تناسبی وجود نداشته و نتیجه ناشی از آن از بین رفتن تعادل منطقه ای و افزایش نابرابری های جغرافیائی کشور و در مراکز مهم شهری مانند تهران‘ اصفهان‘ مشهد و تبریز به مصرف بی رویه منابع و در مناطق کم تراکم و کم جمعیت استان های سیستان و بلوچستان‘ هرمزگان‘ بوشهر‘ یزد‘ کرمان و خراسان به راکد ماندن منابع طبیعی و از بین رفتن تعادلهای زیست محیطی مانند پیشروی کویر منجر شده و امروزه نه تنها سیستان و بلوچستان که روزی انبار غله کشور بود در معرض هجوم شن های روان قرار گرفته است بلکه تهران نیز از جنوب و جنوب شرقی (ورامین و گرمسار) و جنوب غربی (بوئین زهرا‘ شهریار و ساوه) در محاصره شن های روان قرار گرفته است. از جمله عوامل مؤثر در الگوی تمرکز و پراکندگی جمعیت کشور استقرار صنایع پیرامون شهرهای بزرگ بمنظور جایگزین ساختن نیروی کار مازاد بخش کشاورزی در صنعت و افزایش سهم اشتغال در بخش خدمات از دهه 50 به بعد می باشد. منبع مقاله: نشریه نامه علوم اجتماعی، دوره 3، شماره 0، فروردین 1372