حکایت هیجدهم اردیبهشت بیست و پنج

بخشی از نقد «منوچهر آتشی» درباره این اثر که در شماره 31 مجله «تماشا» (29 مهرماه 1350) به چاپ رسیده است: فدایی نیا، با آنکه تصویر گر طنز مکرر، و تکرار کننده و دلقک مآبی آدمهاست اما زیر فشار غمی کلاسیک است که دست و پا می زند. زبان او -منسجم و زنده- از اعماق تاریخ ادبیات جان می گیرد. گو اینکه هنوز اول کار است، با تلخگویی و نیشدار زخم زبان زدن، روحی چنان پیر را به نمایش می گذارد که گویی از ظلمات هم برگشته -و طبعا دست خالی.- پیری که ادای جوانی در میآورد. «ما کودکان زود به پیری رسیده ایم» با وجود گریز ها و فرار ها و عبور سرشار استهزاء از لحظه های جدی زندگی، باز هم گیر واقعیتها، یا لحظه های واقعی می افتد و بر چیزی درنگ می کند تا پوسته اش را بردارد و ذات مضحکش بنمایاند. داستان –همچنانکه باید باشد- داستان نیست، ضد داستان است، تداوم ظاهری و پیوند ماجرایی ندارد، هر پاره اش خود قصه ایست از درون، گاه هر چند خطش، و در مجموع تمام نوشته، در اتمسفر طنز گونه و شاعرانه و تا حدودی "ملانکولیک" وحدتی داستانی می یابد، منتها داستانی از درون، که تنها سایه هایی گذران از خارج، از زندگی واقعی بر آن می افتد. این شکل تازه ای از قصه ی ایرانی است که اگر هم قبلا شروع شده باشد، توسط دیگران مثلا باز فدایی نیاست که در آن به جد و به حوصله کار کرده و نمونه ای ارزنده پیش روی ما گشاده است. از لحظه ی عنوان کتاب (که باید تاریخ تولد نویسنده باشد) بنظر می آید که سفری ذهنی را دنبال می کند، تا کجا؟ ما تنها شاید سرگشتگی و گمشدگی او در قلب هیاهوی بیهوده زندگی هستیم.. شاید آخرین پاره ی نوشته تصویر گنگی از فرجام باشد. شاید هم خود نقطه ی آغازی است. علی مراد فدایی نیا جزو امضاء کننده های «مانیفست شعر حجم» و از مهم ترین داستان نویسان فرم گرا در دهه پنجاه است. از او چند کتاب در ایران و یکی دو مورد در خارج از کشور چاپ شده است. وی بر آمده از مهمترین جریان ادبیات جنوب ایران -دهه پنجاه- است. علیمراد سال 1325 در مسجد سلیمان به دنیا آمد، در اردیبهشت سال بیست و پنج، که نام این کتاب نیز از همین روز تولد آمده است. پیش از اینکه داستان بنویسد، شعر می گفته است و به همین خاطر نثر های او به شعراند؛ یا شعرهایی اند که نثر شده اند. علیمراد داستان بلند «حکایت هجدهم اردیبهشت بیست و پنج» را سال 1349 چاپ کرد. سپس مجموعه داستان «برج های قدیمی» و «حکایتها» را همان سال ها بر محوریت مانیفست حجم گرایی چاپ کرد، یا بهتر بگویم در نوشتنشان روی خوشی به این جریان داشت. فدایی نیا ایران را در اوایل دهه پنجاه برای همیشه ترک کرد. حق تکثیر : چاپ سال 1349