بازگشت به خویشتن

. از کوه پرت شدم پایین دور خودم می غلطیدم تا پایین کوه رسیدم. هرچی فریاد میزدم و کمک میخواستم کسی نبود که صدای منو بشنوه! بعد.... .... خدای من چه خواب وحشتنکاکی میدیدم! ولی با گفتن یا حسین از خواب پا شدم و کابوس تموم شد و مادرم بالای سرم بود و صدام میزد پسرم پسرم پاشو.خواب دیدی راستی چی شد که نام حسین بر زبان من اومد و این نام چه سری داشت؟! نزدیک نیم ساعت پای آینه بودم تا ژل موهام رو درست بزنم و تیپم رو به روز کنم و خلاصه توی دوست و رفیقام دربیام. میخواستم هر روز چند گام از بقیه جلوتر باشم. سوار ماشینم شدم و بسوی دانشگاه حرکت کردم.(شانس آوردم که حداقل توی خونوادمون من یکم به درس علاقه داشتم. دانشگاه قبول شدم و قرار ه تا چند سال دیگه مهندس بشم) توی خیابون قبل از اینکه به فکر درس باشم دنبال موردی میگشتم تا سوارش کنم و یه دوست دختر جدید پیدا کنم.تو دانشگاه هم با بچه ها کارمون شده بود متلک گفتن به این و اون. خلاصه همه کار میکردیم جز درس خوندن. بهم میگفتن ناصر عشقی. هر ساعت عاشق یکی میشدم! تا یه دختر زیبا و شیک میدیدم وای همه چیز یادم میرفت و دوست قبلی وللش! شب رو با پارتی و رقص و مشروب گذروندم. صبح که با بچه ها از خواب پاشدیم دیدیم وقت دانشگاه رفتن گذشته. بهتر دیدم یه سری به خونه بزنم. محلمون شلوغ بود و همه سیاه پوش بودن . پرسیدم چه خبره؟ یکی ار اهالی گفت: پسر بزرگ آقای محمدی شهید شده. رضا رو میگفت . میشناختمش... تازه معلم شده بود.چندبار باهاش هم مسیر شده بودم. بچه خوشبرخورد و ساده و خوبی بود. گاهی تو مسجد اذان میداد. آخه بسیجی ها و سپاهی ها وظیفشون بود ولی این دیگه چرا؟! برای رفتنش خیلی زود بود! از خودم خجالت کشیدم که من دیشب در چه حالی بودم و رضا چیکار میکرد! بعد از اون احساس پوچی میکردم! آخه من کیم؟! با کسی نمیتونستم حرف بزنم. نه دوستام و نه خانواده.چون مسخرم میکردن! تحول روحی عظیمی در من رخ داده بود. امامزاده رفتم و اونجا بود که.....