درباره داستان نویسی سال های اخیر ایران

. داستان نویسی سال های اخیر ایران، به تقلید از نویسندگان امریکایی که در دهه هشتاد دوران اوج کارشان بود و بهترین نمونه اش را باید ریموند کارور دانست- که خود نسخه دست دوم همینگوی است - به طرز عجیبی به روایت زندگی روزمره روی آورده اند. تورقی در کتاب های سال های اخیر نویسندگان ایرانی، به خصوص نویسندگان زن، این موضوع را به خوبی نشان می دهد. فضای اکثر داستان ها فضاهای بسته و داخلی است، شخصیت ها اغلب محدودند و در اکثر این داستان ها راوی زنی میانسال یا دختری جوان است که در تنگنای زندگی شهری و محدودیت ها و نفهمی های اطرافیان گرفتار شده است. لزوم حضور مرد در این گونه داستان ها مشابه لزوم حضور شخصیت منفی در فیلم های وسترن است، و اتفاقاً مردهای این داستان های خانگی نیز اغلب به همان اندازه مردهای فیلم های وسترن ابله و شرورند، و زنی که ذهنی به وسعت ذهن اینشتین و نیرویی به پهنای بازوی آرنولد دارد، باید هم خانه را اداره کند، هم به تفکرات آشفته و درگیری های هستی شناختی خود سر و سامان دهد و هم با مرد خانه، این ابله تمام عیار، سر و کله بزند. اغلب این فضاهای شهری، از فرط آشنا بودن در همان صفحه پنج رمان یا خط ده داستان کوتاه لو می روند، و خواننده یی که ادبیات سال های اخیر را دنبال کرده باشد، در همان برخورد اول ذهن شرطی شده اش درمی یابد که بار دیگر آپارتمان محل زندگی طبقه متوسط در انتظارش است. اما مساله فقط این داستان تکراری نیست، هرچند مضمونی تا این حد دستمالی شده و کلیشه یی، به خلاقیتی عظیم نیاز دارد تا جلوه دیگر خود را نشان دهد، به خلق جهانی با زمینه های فلسفی و تاریخی جدی نیاز دارد تا چیز نویی از آن به دست آید، و این خلاقیت را به جز چند استثنا، سال هاست در داستان نویسی ایرانی ندیده ایم. حق تکثیر: آزاد