دربارۀ سنت مداری

سید حسین نصر و سنت گرایی در گفتگو با نصرالله پورجوادی و سید جواد طباطبایی متن مصاحبۀ دکتر نصرالله پورجوادی و دکتر سید جواد طباطبایی (در شماره نوروزی مهرنامه) سنت گرایی در دوران جدید، مخصوصا برای ما که صاحب سنت و تمدنی سترگ بوده ایم، هماره محل اعتنا و البته اختلاف بوده است. چه اینکه سنت گرایی نمایندگان جدی در ایران دارد که سرآمد همه آنان سید حسین نصر است، متفکری که در این گفتگو به همراه هانری کربن در مرکز توجهات واقع شده است. اما ایده محوری این گفتگو متعلق به دکتر پورجوادی بود. همو که در سالیان گذشته دل در گرو سنت گرایی داشت، امروزه بر آن است تا با موضع انتقادی به گذشتۀ خویش و همچنین کارنامۀ سنت گرایانی نظیر نصر و گنون و لینگز نظر بیفکند. پس از اینکه دکتر پورجوادی، ایده خویش را با ما در میان نهاد، بهتر دیدیم که از موضع تجدد نیز به این نقادی وارد شویم. انتخاب ما در اینجا کسی جز دکتر طباطبایی نمی توانست باشد. همو که هماره بر این نکته پای می فشرد که به دلایل تصلب سنت، باید از بیرون و از موضع تجدد به سنت نگریست. گفتگو، و در واقع میزگرد، خواندنی از کار درآمد. هیچ چیز برای شروع خواندن این مصاحبه تحریک آمیز تر از این نکته نیست که ما این گفتگو را به مثابه دیالوگ جدلی میان یک سنت گرا که جامه سنتی خویش را درآورده است و یک متجدد راسخ که نظریه کانونی اش تجدد است، تلقی کنیم. نصرالله پورجوادی پس از اتمام دبیرستان برای ادامه تحصیل به آمریکا رفت و کارشناسی خود را در رشته فلسفه از دانشگاه سانفرانسیسکوِ دریافت کرد. پس از بازگشت به ایران در سال ۱۳۴۶ به دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران رفت و موفق به اخذ مدرک کارشناسی ارشد فلسفه در سال ‌١٣٥١ و سپس دکترای فلسفه در سال ‌١٣٥٧ از این دانشگاه شد. مهم‌ترین کار پورجوادی تأسیس مرکز نشر دانشگاهی در سال ۱۳۵۹ بود که خود تا سال ۱۳۸۲ ریاست آن را بر عهده داشت. در مدت فعالیت وی حدود ۱۵۰۰ کتاب تحقیقی در این مرکز به چاپ رسید و چندین مجله پژوهشی از جمله نشر دانش، معارف، زبان‌شناسی، باستان‌شناسی و تاریخ (به زبان فارسی) و لقمان (به زبان فرانسه) انتشار می‌یافت.