گفتاری در تفکر معنوی

هر فیلسوفی هر چقدر هم نوشته هایش سخت و ثقیل باشد ناچار می شود در هنگام سخنرانی رعایت مخاطب را کرده،و به شیوایی سخن گوید. این خطابه هایدِگر،فیلسوف شهیر آلمانی،برای بزرگداشت کنرادین کرویتزر ،موسیقیدان بزرگ آلمانی، ایراد شده است، اما فیلسوف ما با تبحر خاصّ خویش،بحث را به جایی که خود می پسندد می کشاند. فقدان تفکر معنوی در دنیای تکنولوژیک و خطری که این فقدان انسان معاصر را تهدید می کند. «بیایید خود را فریب ندهیم.همه ما، از جمله آنان که تخصّصی فکر می‏کنند، اغلب به اندازه کافی در فکر فقیریم، همه ما در اندیشیدن بسیار سهل انگاریم. بی‏فکری زائری مرموز و زیرک است که در جهان امروز به همه ‏جا آمدوشد دارد.زیرا در این روزگار ما همه چیز را به سریعترین و ارزانترین وجه تلقّی می‏کنیم، فقط برای اینکه زود و در دم فراموشش کنیم...بشر امروز «گریزان از تفکّر»است. این گریز از تفکّر مبدأ بی‏فکری است، امّا لازمه این گریز آن است که آدمی نخواهد که ببیند و بپذیرد.بشر امروز چنان است که می‏خواهد حتی منکر گریز از تفکّر بشود... دو نحوه تفکّر وجود دارد که هر یک در جای خود موجّه و مورد احتیاج است:تفکّر حسابگرانه و تفکّر معنوی...کار تفکّر حسابگرانه شمردن است.چنین تفکّری پیوسته از نو شمارش می‏کند، پیوسته بیشتر نوید می‏دهد و همواره بیشتر احتمالات اقتصادی را محاسبه می‏کند...وفتی که می‏گوییم که بشر معاصر گریزان از تفکّر است، مراد همان تفکّر معنوی است... آیا می‏توان انتظار داشت که آدمی و کار او در آینده در زمین بارور زادگاهش به صلاح آید و به «اثیر»، به آسمانهای دوردست و به مقام روح عروج کند؟ و یا اینکه همه چیز در چنگال برنامه‏ ریزی و محاسبه و (سود محوری) و «اوتوماسیون»گرفتار خواهد آمد؟ حق تکثیر: www.noormags.com