نزدیک تر

داستان کوتاه. برنده جایزه منتقدان نیویورک در میان دست نوشته های فراموش شده ام، متنی وجود داشت که بالای صفحه اش با خودکار قرمز نوشته شده بود »تاریخ شروع ترجمه: تابستان 83« و جلوی تاریخ خاتمه اش خالی بود. متنی بود به نام نزدیکتر که دوستم از نیویورک، به همراه سه نمایشنامه دیگر برایم زحتمش را کشیده بود. یادم است متن را در کمتر از یک روز خواندم و فضای سرد و محدودش، با آن سکوتها و مکثها و درنگهای فراوانش تاثیر غریبی رویم گذاشت. میدانستم هیچ وقت نمیشود چاپش کرد، اما نشستم و ترجمه اش اما یادم نیست چرا هیچ وقت یکی دو صحنه ی آخرش را ترجمه نکردم. ترجیح دادم عوض یک کار غیر قابل چاپ کامل، یک کار نیمه تمام غیر قابل چاپ داشته باشم. اما ایده ی گذاشتن کار بر اینترنت، همیشه برای ارائه این کار مرا قلقلک میداد. نزدیکتر متنی نیست که بشود چاپش کرد، اما این اواخر یکی از نیروهایی که مرا به اتمام ترجمه ی کاری غیرقابل چاپ وا داشت این بود که میخواستم یک بار دیگر به خودم ثابت کنم که در کارم رو راست هستم و در فضایی آزاد سعی میکنم از حداکثر قابلیتهای زبانِ مقصد استفاده کنم تا ترجمه ای کامل و یک دست تحویل دهم. بله، نمیتوان از خیر کامل نکردن چنین متن نازنینی، چنین متن دلانگیز، عمیق و تاثیرگذاری بگذرم؛ متنی با گفتوگوهایی به یادماندی و دقیق؛ با صحنههایی فراموش نشدنی و فضایی متاثر کننده... و بد نیست که یک نمایشنامه خوب، نمایشنامهای که خیلیها فیلم ساخته شده از رویش با بازی جود لاو، کلایو اوون، جولیا رابرتس و ناتالی پورتمن را دیدهاند. متنی که جزو بهترینهای دهه ی نود میلادی است. و برایم افتخاری است پیشکش ترجمه به آدمی که کمتر از یک منبع ناتمام انرژی نیست؛ آقای محمد چرمشیر. امیدوارم از خواندش لذت ببرد. امیدوارم همگیتان لذت ببرید.