در شناخت نیچه

این کتاب سعی دارد نیچه را بهتر بشناساند. لیکن از میان مقالات، تنها مقاله ی دکتر ناصرالدین صاحب الزمانی- این دانشمند مستقل و دردآشنای فرهنگ ایران زمین- بدور از هیاهوهای مسلط و بی اعتنا به تابوهای جعلی برساخته ی آنانی که برای جوانان ما آشهای پرروغن آماده تجویز می کنند؛ از نیچه، بسان هر الگوی تقلید پذیر دیگر، تقدس‌زدایی کرده و نشان می دهد که چگونه نیچه نیز، مانند مارکس و فروید، پس از آنکه برای توجیه و تبیین واقعیت خوداندیشیده، به مجاز و استعاره و نیز تمثیل، متوسل شده، راه بازگشت را گم کرده و دنیای مجازی ذهنی خود را، تنها دنیای واقعی پنداشته ، بدلیل گمشدگی در وادیهای مجازی، هیچگاه نتوانسته اند به خود و پیروانشان بگویند که در سراب مجاز، ره گم کرده اند. مجاز مارکس، باعث هفتاد و چهار سال ( 1991- 1917 ) جنایات رژیمهای مستبد مطلقه ی کمونیستی گردیده و تنها پس از کشتار دهها میلیون انسان، این سراب مجازی فروریخت و چهره ی واقعی خود را به فریب خوردگان خویش نشان داد. لیکن چه حیف و چه دریغ از این همه خون به ناحق ریخته و از این همه توان پرپرشده! دکتر صاحب‌الزمانی، که خود در غرب ، نخست در آلمان، تحصیل کرده و زبان آلمانی کم و بیش بمثابه زبان دومش بشمار می رود، با درک عمیقی که از آلام جامعه‌ی ما دارد به آثار نیچه و دیگر نامبردگان در این نوشته مراجعه نموده و به فراستی که مختص تجارب و ذهن وقاد و نقاد اوست، دریافت که چگونه یک پیشوند زبان آلمانی (ـ ueber= ـ Abar = ابر فارسی، مثل ابرمرد، ابرقدرت...) با این هر سه متفکر بزرگ قرون اخیر بازی کرده و آنان را در چنبره ی یک مجاز اسیر نگه داشته است. این مقاله، به تمام اطراف فرضیه های این سه اندیشمند نمی پردازد. دکتر صاحب الزمانی، خود، همیشه از تک سبب بینی پرهیز داده است و از آسانسازی و تقلیل دریافتهای دیگران – آنطور که مطابق فهم عامه گردد- بازداشته است. وی در این مقاله، فقط به یک اشتباه ، یک غفلت، یک بی توجهی، که این سه غول اندیشه قرون اخیر مشترکا در آن فرودرغلتیده‌اند، اشاره کرده و نشان داده است که اشتباهات غولها چطور می تواند تاثیرات بدخیم غول‌آسا داشته باشد. تفکر اساطیری ما و هر قومی که سرنوشت و سرگذشت شبیه ما را داشته، هنوز در جوانان ما شوق یافتن رهبر و پیشوا را برافروخته داشته است. این اشتیاق به نیچه، مارکس...یا هر کس دیگر، که حتی از برشمردن یک اشتباه آنان برمی آشوبد، مجال تفکر مستقل و یافتن راه چاره را از جوانان ما گرفته و آنان را همچنان، با گریز از قبول مسئولیت، منتظر و چشم انتظار منجی نگه داشته است ، که همه ی کارها را، یک اشاره، و یا یک سخن او، انجام دهد. در صورتیکه " لیس للانسان الا ما سعی"! حق تکثیر : اهدایی مولف http://mhsz.blogfa.com/post-4.aspx