راز پنهان من

اگر به ادبیات و سینمای روز جهان دقت کنید توجه روزافزون به فانتزی و زیرشاخه ها و گونه های نزدیک به آن مثل علمی تخیلی یا وحشت را می بینید. پرفروش ترین کتاب ها، پربیننده ترین فیلم ها و سریال ها مربوط به این ژانر می باشند. اما متأسفانه ادبیات ما در ایران محدود گشته به گونه ای که من آن را گلشیریسم می نامم. افراط در فرم گرایی و توجه بیش از حد به زبان. ما در ایران از خواننده ی تیزهوش می گوییم. لقمه را دور سر می چرخانیم و از پشت در دهان خواننده می گذاریم و این را ادبیات روز جهان می پنداریم در حالی که این چیزها اصلاً هم چیز جدیدی نیست بلکه مربوط به دهه ها قبل ادبیات غرب می باشد. بعدها منتقدین غرب این شکل از نوشتن را زیر سؤال بردند و این نوع افراط گرایی و توجه بیش از حد به فرم و زبان در ادبیات غرب به پایان رسید. از جمله ی این منتقدین می توان به واین بوث در کتاب معانی بیان ادبیات داستانی 1961 و باختین اشاره کرد. هوشنگ گلشیری با اندک اختلاف زمانی نسبت به ادبیات روز جهان این شکلِ ادبی را وارد ادبیات ما نمود که صد البته در آن دوره و برهه چیز جدیدی بود و برای ادبیات ما لازم. اما بعدها شاگردان گلشیری در ایران زمین پخش شدند و این نوع ادبی را همه جا ترویج دادند. کسی در آن دوره و برهه نبوده که با ادبیات سر و کار داشته باشد و گذارش به انجمن های ادبی یه تحت نظر گلشیری نرسیده و تحت تأثیر او قرار نگرفته باشد. البته این نوع ادبی به خودی یه خود چیزِ بدی نیست بلکه نوعی قابل احترام و قدرتمند می باشد اما اِشکال آنجاست که این ها جلوی پیشرفت دیگر انواع ادبیات را در ایران زمین گرفتند و به دیگر ژانرها اجازه ی پویایی ندادند. هر کس که در ایران زمین بدین شکل نمی نوشت، اثرش بد و سطحی جلوه داده شد. نتیجه اینکه ادبیات ما انحصاری گشت و دیگر انواع به طور جدی شکل نگرفت. اساس پسامدرنیسم بر چند صداییست. یعنی بودن تفکرهای مختلف در کنار هم. تک صدایی مشخصه ی سیستم های بسته و دیکتاتوریست. کشور ما کشوری کهن با افسانه ها و اسطوره هایی قدرتمند است که نمونه اش را در کمتر قومی می بینیم. ای کاش که ما هم مثل دیگر جهانیان به افسانه ها و کهن الگوهای ملی مان اهمیت بدهیم و آن ها را در داستان هامان بگنجانیم. این داستان تلاشیست در نزدیک شدن به ادبیات روز جهان یعنی فانتزی با توجه به بن مایه های بومی یه ایران. حق تکثیر: نویسنده ی این اثر خود من هستم