توضیحات
گمان بنده آنست که در دورهء معاصر بحث علمی و دقیق در باب رسمالخط فارسی در قرون پیشین بیشتر از زمانی مورد توجه قرار گرفته است که مستشرقان به مطالعهء نسخ خطی فارسی که از گوشه و کنار بدست میآورند میپرداختند.چون ایشان بین شیوهء معمول نگارش خط فارسی در قرن سیزدهم و چهاردهم(و یا یکی دو قرن پیش از آن)-که بدان آشنایی داشتند-و رسم الخطی که کاتبان ادوار گذشته در نگارش متون مختلف رعایت کرده بودند،اختلاف فاحشی مشاهده کردند در صدد بر آمدند همچنان که در معرفی نسخ خطی به بحث دربارهء مؤلف،تاریخ تألیف کتاب،لغات خاص و قواعد صرفی و نحوی آن میپردازند،مختصات رسمالخط نسخه را نیز بر شمارند،چنانکه بعضی از ایشان نیز در چاپ نسخ خطی فازسی کوشیدهاند حتیالمقدور مختصات رسمالخط نسخهء خطی را در چاپ متن رعایت کنند و فی المثل به شیوهء کاتبان قدیمی حرف«گ»را با سه نقطه«؟؟؟»و یا نوعی حرف«ف»را که سابقا صدایی بین «ف»و«و»داشته است و کاتبان قرن پنجم و ششم آنرا با سه نقطه مینوشتهاند. با همان سه نقطه بشکل«ف»نشان بدهند. حق تکثیر: مجله دانشکده ادبیات مشهد - تابستان و پاییز 1346 - شماره 10 و 11