Description
. ژیل دلوز در مقدمه کتاب « منطقِ معنا » کارِ لویز کارول را واجد هر آن چیزی میداند که سلیقه مخاطبِ مدرن را راضی میکند: «کودکان، یا کتابهایی برای دختربچه ها، کتابهایی بی نظیر و غریب با واژه های رمزآمیز؛ شبکه ها؛ رمزگان ها و رمزگان زدایی ها؛ نقاشی ها و عکس ها؛ محتوایی عمیقاً روانکاوانه؛ و نوعی فرمالیسمِ منطقی و زبانشناختیِ شاخص» بااین وجود، به زعمِ دلوز، چیزی ورای این لذت آنی در کار است: «. نوعی بازیِ معنا و نامعنا، نوعی جهان آشوب » اما از آنجایی که پیوند زبان و ناخودآگاه به حد کمالِ خود رسیده و به شکلهای بسیاری ستوده شده، دلوز بررسیِ ماهیت خاصِ این وصلت در کارِ کارول را ضروری میداند. او میپرسد: این پیوند [پیوند بینِ زبان و ناخودآگاه] با چه چیزِ دیگری مرتبط است » و کارول از خلالِ آن در پیِ ستایش از چیست؟ برگرفته از شیزوکالت