Description
. چکیده: در قرن هجدهم، ادبیات آلمانی در پرتو اندیشهی روشنگری رشد و توسعه یافت و ثمرات دلنشین و آموزندهای به بار آورد. در آغاز دورهی ادبیات روشنگری، گوتشد تحت تأثیر افکار عقل گرایانهی لایب نیتس و ولف قرار داشت. او به تأسی از آن دو فیاسوف، رشد خرد را برای اخلاقی و سعادتمند شدن انسان ضروری میدانست و لسینگ ادیب و فیلسوف، ادبیات را در قدمت اشاعهی بردباری دینی و انتقاد اجتماعی قرار داد. برخی از ادبای دورهی روشنگری به تألیف حکایات حیوانات پرداختند، زیرا آنها این حکایات را شیوه ای مناسب برای تربیت انسان و انتقادات اجتماعی تشخیص دادند. دورهی روشنگری مساعدترین د وره برای خلق حکایات حیوانات است. در پایان این دوره ویلاند افکار اپیکور را سرلوحهی فعالیت ادبی خویش ساخت. در پایان باید یادآوری کرد که هدف مشترک تمام ادبای دورهی روشنگری، تربیت اخلاقی و اجتماعی انسان است. منبع مقاله: پژوهش زبانهای خارجی، ش ۲۳، (بهار ۱۳۸۴): ص ۲۱ - ۴۰.