آسیب شناسی حوزه علمیه

آسیب شناسی حوزه علمیه همگی شنیده ایم که: خداوند رحمت کند کسی را که بداند از کجا آمده و در کجا قرار دارد و به کجا می رود. اینک ما بعنوان «جامعۀ حوزۀ علمیۀ قم» در کجا قرار داریم؟ در این مقطع از تاریخ چه رسالتی داریم و چه مأموریتی؟؟ نقش مان در جامعۀ جهانی چیست و جایگاه مان کجاست؟؟ پاسخ این پرسش های امروزی ما را پیامبر اکرم و اهلبیت (صلوات الله علیهم) پیشاپیش، روشن کرده اند: 1- امام صادق (علیه السلام): «سَیَأْتِی زَمَانٌ تَکُونُ بَلْدَةُ قُمَّ وَ أَهْلُهَا حُجَّةً عَلَى الْخَلَائِقِ وَ ذَلِکَ فِی زَمَانِ غَیْبَةِ قَائِمِنَا ع إِلَى ظُهُورِهِ وَ لَوْ لَا ذَلِکَ لَسَاخَتِ الْأَرْضُ بِأَهْلِهَا»:[1] زمانی خواهد آمد که شهر قم و اهلش، حجت خداوند بر خلایق خواهند بود، و این در زمان غیبت قائم ما (عجّل الله تعالی فرجه) تا ظهورش خواهد بود. و اگر چنین نبود زمین اهل خود را فرو می برد. توضیح: جملۀ «لَسَاخَتِ الْأَرْضُ بِأَهْلِهَا» دربارۀ امامت و امام یکی از اصول اعتقادی ما است که اگر در یک زمانی امام معصوم نباشد، زمین اهل خود را فرو می برد. در این حدیث حوزۀ علمیۀ دقیقاً بعنوان سخنگو و پیام رسان امام معصوم، معرفی شده است. اگر امام معصوم مانند خورشید در پشت ابر غیبت است، خواسته ها و اقتضاهای امامتش بوسیلۀ حوزۀ علمیه به مردم می رسد و باید برسد. 2- امام صادق (علیه السلام): «إِنَّ فِیهَا مَوْضِعاً یُقَالُ لَهُ بَحْرٌ وَ یُسَمَّى بِقُمَّ وَ هُوَ مَعْدِنُ شِیعَتِنَا»:[2] در آن سرزمین (جبل) جائی هست بنام «بحر» و نامش قم خواهد بود و آنجا معدن شیعۀ ما است. توضیح: حوض سلطان در کنار قم، زمانی بنام «دریای ساوه» از کاشان تا ساوه کشیده شده بود، پس از خشکیدن آن باز ایرانیان جایگاه آن را «دریا» می نامیدند که تا کنار فعلی شهر قم دامنه داشت. 3- امام صادق (علیه السلام): «ثُمَّ یَظْهَرُ الْعِلْمُ بِبَلْدَةٍ یُقَالُ لَهَا قُمُّ وَ تَصِیرُ مَعْدِناً لِلْعِلْمِ وَ الْفَضْلِ حَتَّى لَا یَبْقَى فِی الْأَرْضِ مُسْتَضْعَفٌ فِی الدِّینِ حَتَّى الْمُخَدَّرَاتُ فِی الْحِجَالِ وَ ذَلِکَ عِنْدَ قُرْبِ ظُهُورِ قَائِمِنَا فَیَجْعَلُ اللَّهُ قُمَّ وَ أَهْلَهُ قَائِمِینَ مَقَامَ الْحُجَّةِ وَ لَوْ لَا ذَلِکَ لَسَاخَتِ الْأَرْضُ بِأَهْلِهَا وَ لَمْ یَبْقَ فِی الْأَرْضِ حُجَّةٌ فَیُفِیضُ الْعِلْمُ مِنْهُ إِلَى سَائِرِ الْبِلَادِ فِی الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ فَیَتِمُّ حُجَّةُ اللَّهِ عَلَى الْخَلْقِ حَتَّى لَا یَبْقَى أَحَدٌ عَلَى الْأَرْضِ لَمْ یَبْلُغْ إِلَیْهِ الدِّینُ وَ الْعِلْمُ ثُمَّ یَظْهَرُ الْقَائِمُ ع وَ یَسِیرُ سَبَباً لِنَقِمَةِ اللَّهِ وَ سَخَطِهِ عَلَى الْعِبَادِ لِأَنَّ اللَّهَ لَا یَنْتَقِمُ مِنَ الْعِبَادِ إِلَّا بَعْدَ إِنْکَارِهِمْ حُجَّةً»: «سپس ظاهر می شود علم در شهری که نامش قم است، شهری که معدن علم و فضل می شود، حتی (در اثر آن) هیچ کسی «مستضعف در دین» نمی ماند حتی خانم های پرده نشین در حجله های شان. و این در نزدیکی های ظهور قائم ما (علیه السلام) خواهد بود. پس خداوند، قم و اهلش را جانشین حجّة خواهد کرد. و اگر چنین نبود زمین اهل خود را فرو می برد. در حالی که حجّتی در زمین نمانده باشد. پس علم فوران می کند از قم به دیگر سرزمین ها در مشرق و مغرب، و تمام می شود حجت خداوند بر خلق، تا احدی در روی زمین نماند، که علم و دین به او نرسیده باشد. سپس ظاهر می شود قائم (علیه السلام) و سیر می کند و سبب نقمت و سخط خدا بر کسان (ی که در صدد حجت بودند و حجّت قم را نپذیرفتند) می شود. زیرا خداوند از بندگانش انتقام نمی گیرد مگر پس از آنکه حجت را انکار کنند. کلمات کلیدی: اسلام شناسی، حوزه علمیه، آسیب شناسی حوزه، برچسب‌ها: اسلام شناسی، حوزه علمیه، آسیب شناسی حوزه