رمان جنایت و مکافات

رمان جنایت و مکافات جنایت و مکافات رمانی است هنری که پس از بازگشت داستایوفسکی از سیبری و تجربیات بسیارتلخ ، نگاشته شد. در این داستان زندگی پر ابهت اعیان و اشراف مورد بحث نیست. بلکه زشتی ها و پلیدی های شهری بزرگ مطرح است که با تمام امکانات آن نمایش داده می شود. قهرمانان این داستان همه از شکست خوردگان مغموم اجتماع اند که در بعضی شرارت و بدی و در برخی نیکی و پاکی غلبه دارد. شروران آن برای اثبات وجود خود بیشتر به کارهای ناشایست و عصیان می پردازند. داستایوفسکی به خوبی نشان می دهد که کاوش های درونی انسان در نهاد و وجدانش و محکومیت های نهانی و مکافات هایی که قهرمانان داستان بر خود روا می دارند، از مجازات های ظاهری که قانون بر انسان تحمیل می کند، به مراتب دشوارتر و پردردتر است و چه بسا که مجازات های اجتماع در واقع تسلی بخش قهرمانان اوست. توضیحات کامل درباره رمان: به سبب درون کاوی های عمیق، -داستایوفسکی- به دوگانگی شخصیت انسانی پی می برد و آن را در داستان های خود مطرح و ثابت می کند که در هر فرد هم گوهر نیکی هست و هم تخم بدی؛ و انسان به اختیار و چگونگی احوال، یکی از این دو را بیشتر در خود می پروراند. بیشتر قهرمان های او -تشنه ی درک کمال احساس و افکارند و مومن اند به این که فقط از این راه به حقیقت مطلق و راز طبع بشر دست خواهند یافت. این امر بی شک دلیل اعتقاد نویسنده به آزادی عمل و اختیار است، و به این دلیل انسان آزاد داستایوفسکی باید به مکافات بدی های خود برسد. اما اختیار بدی و تحمل مصائب آن و رسیدن به رستگاری را داستایوفسکی فقط سهم اشخاصی قوی چون راسکلنیکف می داند که تحمل رنج و عذاب را داشته باشند. به همین دلیل است که وی رنج کشیدن را نشانه ی عمق تفکر و احساس می داند. قهرمانان سرکشی همچون راسکلنیکف که خود را انسان هایی غیر عادی می دانند، معمولا در اجتماع با شکست رو به رو می شوند. زیرا داستایوفسکی آزادی خواهی را که با خودکامگی توأم باشد محکوم می کند و فقط آن آزادی و اختیار را شایسته ی پیروزی می داند که با خواست و اراده ی خداوند هماهنگ باشد. بدین جهت است که در مقابل این قهرمانان سرکش، که میان خداوند و ابلیس قرار گرفته اند و پیوسته سرگردان اند، تنها قهرمانان پاکدل و وارسته تا حدی پیروز می نمایند. اینان رضای خداوند را رضای خود می دانند و با همه کس راه دوستی و صفا را پیش می گیرند. سونیا مارمالادف در این کتاب، شبحی از این گونه قهرمانان است. اینان به ظاهر بی حال اند اما ذاتا بسیار فهیم اند. نکته ی جالب در قهرمانان داستایوفسکی آن است که هرگز هیچ کدام از آن ها را واقعا در پی هدف مشخص و خاصی نمی بینیم تا از رسیدن به آن راضی باشند. همه گویی در پی گم شده ای هستند و پیوسته در تلاش اند. گویی نویسنده می خواهد بگوید که هدف زندگی در واقع همان نفس تلاش برای یافتن حقیقت و امکانات جدید زندگی است و قناعت به آن چه میسر است نشانه ی رکود و موجب نارضایتی و بدبختی است. کلمات کلیدی: داستان، رمان، داستان عاشقانه، Fyodor Dostoyevsky، فئودور داستایفسکی، داستان فارسی، رمان فارسی، رمان عاشقانه، فیودور داستایوفسکی، برچسب‌ها: داستان، رمان، داستان عاشقانه، Fyodor Dostoyevsky، فئودور داستایفسکی، داستان فارسی، رمان فارسی، رمان عاشقانه، فیودور داستایوفسکی