دستورالعمل بهبود: روابط میان فرهنگ سازمانی، مدیریت کیفیت جامع (TQM) و عملکرد The guidelines of improvement: Relations among organizational culture, TQM and performance
- نوع فایل : کتاب
- زبان : فارسی
- ناشر : الزویر Elsevier
- چاپ و سال / کشور: 2015
توضیحات
رشته های مرتبط: مدیریت، مدیریت صنعتی، مدیریت عملکرد، مدیریت کیفیت و بهره وری، مدیریت کسب و کار و مدیریت استراتژیک
۱٫ مقدمه مدیریت کیفیت جامع (TQM) به عنوان سیستمی جمعی به هم پیوسته از شیوه کیفیت توصیف شده است که با عملکرد سازمانی مرتبط است (کوی و ای باخ ۱۹۹۸). مدیریت کیفیت جامع به طور گسترده ای توسط شرکت ها در ۵۰ سال اخیر مورد استفاده قرار گرفته و در عین حال شرکت ها نتایج مطلوب کمتر گزارش می دهند (جایارام و همکاران، ۲۰۱۰). به هرحال، سه چهارم TQM به طور کامل شکست خورده و یا مشکلات جدی ایجاد که بقای سازمان را تهدید می کند. مطالعات متعدد گزارش دادند که اغلب دلایل شکست ذکر شده، بی توجهی به فرهنگ سازمانی است (کامرون و کوین، ۲۰۰۵ ). بسیاری از رویکردهای مدیریت کیفیت، شامل TQM به ندرت موفقیت طولانی مدت در سازمان ها دارند. این عمدتا به دلیل ماهیت مشکل فرهنگ سازمانی (OC) است که مدیران آن را دشوار یافتند تا فعالیت های TQM خود را اجرا کنند (کالوراچی ۲۰۱۰). تغییر فرهنگ برای اجرای موفق TQM ضروری است (راد، ۲۰۰۶). نقش مهم OC در موفقیت TQM اغلب در پیشینه تحقیق مطرح می شود (چانگ و همکاران، ۲۰۱۰؛ گیمنز اسپین و همکاران ۲۰۱۳، گرین؛ ۲۰۱۲؛ هافر و همکاران ۲۰۱۳؛ کالوراچی، ۲۰۱۰؛ پراجوگو و مک درموت، ۲۰۰۵؛ راد، ۲۰۰۶؛ رولدان و همکاران، ۲۰۱۲؛ زو و همکاران ۲۰۱۰). فرهنگ سازمانی ممکن است محیطی را ایجاد کند (متیو، ۲۰۰۷) که بر عملکرد هر دو شرکت تجاری و عملیاتی تأثیر می گذارد . (کادن و همکاران ۲۰۱۳). بنابراین هر دو OC و TQM می توانند به صورت جداگانه و به طور موثر عملکرد کلی را ارتقا دهند. به هر حال، هیچ مطالعات تجربی قبلی در مورد اینکه چگونه OC و TQM به طور مشترک بر عملکرد سازمانی تاثیر می گذارند، بررسی نشده است. در این تحقیق، دو مدل معادلات ساختاری که رابطه بین این سه متغیر گسترده را توضیح می دهند، مقایسه می کنیم، از مدل ترجیحی برای تعیین رابطه بین OC و TQM و تأثیر آنها بر عملکرد سازمانی استفاده می کنیم. در این مطالعه، ما ابزار توسعه یافته کامرون و کوین (۲۰۰۵) را جهت تشخیص فرهنگ سازمانی و معیارهای ۲۰۱۱ – ۲۰۱۲ را برای عملکرد برتر پاداش کیفیت ملی مالکوم بالدریچ جهت ارزیابی ۶ دسته TQM و عملکرد سازمانی اتخاذ کردیم. ما از روش مدل سازی معادلات ساختاری (SEM) برای بررسی اطلاعات جمع آوری شده از شرکت های داروسازی تهران استفاده می کنیم. اهداف اصلی این مطالعه به شرح زیر است (۱) تشخیص فرهنگ سازمانی صنعت مورد بررسی ؛ (۲) بررسی اجرای دسته های مختلف مدیریت کیفیت جامع (TQM) در شرکت های مذکور؛ (۳) مقایسه دو مدلی که روابط بین فرهنگ، مدیریت کیفیت جامع (TQM) و عملکرد را توضیح می دهد؛ (۴) تعیین تأثیر فرهنگ و مدیریت کیفیت جامع (TQM) بر عملکرد، بر اساس مدل معادلات ساختاری ترجیحی. گزارش های متعددی خارج از صنایع داروسازی، عوامل حیاتی جهت موفقیت اجرای TQM را (اینو و یا مادا ۲۰۱۳) بررسی کرده اند. در صنایع داروسازی به دلیل اولویت بندی کیفیت و تنظیم محیط رقابتی که در حال افزایش است (مک آدام و بارون ۲۰۰۲، اسنید و رولی ۲۰۰۴)، شیوه های TQM می تواند به شرکت کمک کند تا عملکرد عالی را به دست آورند. ۲٫ بررسی پیشینه، سوالات و فرضیه های پژوهش ۲٫۱ فرهنگ سازمانی فرهنگ مجموعه ای از معانی مشترک است که اعضای یک گروه را قادر می سازد تا بر محیط خود تفسیر و عمل کنند (شین، ۱۹۸۴). این مفروضات و مفاهیم مشترک، در زیر سطح آگاهانه افراد قرار دارد. آنها به طور کلی از طریق داستان ها، زبان ویژه، مصنوعات و هنجارهای ناشی از رفتار فردی و سازمانی ظاهر می شوند (کامرون و فریمن، ۱۹۹۱؛ دیل و کندی، ۱۹۸۲). فرهنگ سازمانی بستگی به وجود آن در یک سازمان قابل تعریف دارد، به معنای تعدادی از افراد با یکدیگر به منظور انجام برخی از اهداف در تعریف شده محیط خود تعامل می کند (شین ۱۹۸۳). OC مجموعه ای از ساختارها، روال ها، قوانین و هنجارهایی است که رفتار را محدود می کنند. ( شین، ۲۰۰۴). این برنامه ریزی جمعی ذهن است که اعضای یک سازمان را از دیگران متمایز می کند (هافستد ، ۱۹۹۸). فرهنگ ارزش های اصلی، مفروضات، تفسیر ها و شیوه ها را تعریف می کند که از ویژگی های سازمانی است (کامرون و کوین، ۲۰۰۵). در تحقیقات فعلی، چارچوب ارزش های رقابتی (CVF) پیشنهاد شده توسط کامرون و کوئین (۲۰۰۵) را اتخاذ می کنیم. CVF براساس دو ابعاد مهم که شاخص های اثربخشی را به چهار خوشه اصلی سازماندهی می کند. یک بعد بر تمرکز سازمانی (داخلی و خارجی) تأکید دارد، در حالی که بعد دوم، انعطاف پذیری، اختیار و پویایی را از ثبات، نظم و کنترل متفاوت می کند. این دو ابعاد چهار حوزه را تشکیل می دهند که هر کدام به نوعی فرهنگ سازمانی هستند: قبیله، عدالت، بازار و سلسله مراتب (در شکل ۱ نشان داده شده است). کامرون و کوین ادعا می کنند که هیچ کدام از این مدل های فرهنگی نسبت به دیگران برتر نیست. (گریتیلی و همکاران ۲۰۱۳) چارچوب ارزشهای رقابتی ، ساختارهای عمیق فرهنگ سازمانی مربوط به انطباق، انگیزه، رهبری، تصمیم گیری، کارآیی و اشکال سازمانی در سازمان را بررسی می کند. (زو و همکاران ۲۰۱۰)، همچنین در سازماندهی جنبه های مختلف TQM و برجسته کردن ماهیت جامع آن (کامرون و کوین، ۲۰۰۵) نیز مفید است. CVF در مطالعات قبلی به منظور بررسی تأثیر فرهنگ سازمانی بر موضوعات مختلف مانند شیوه های TQM اتخاذ شده است(چانگ و همکاران ۲۰۱۰، گیمنز- اسپین و همکاران ۲۰۱۳، هافر و همکاران ۲۰۱۳، پراجوگو و مک درموت ۲۰۰۵، زو و همکاران ۲۰۱۰)، مدیریت زنجیره تامین (لیو و همکاران، ۲۰۱۰)، عملکرد سازمانی(جکابز و همکاران ۲۰۱۳، تسنگ ۲۰۱۰). در این مطالعه، مشخصات فرهنگ سازمانی صنایع دارویی تهران را برای پاسخگویی به سؤال تحقیقاتی زیر طرح می کنیم: RQ1 میزان تأکید شرکتهای دارویی تهران در هر یک از چهار نوع فرهنگ سازمانی چیست؟ ۲٫۲ TQM پیشینه TQM عمدتا بر اساس مطالعات موردی، شواهد حادثه و پیشنهاد های شخصی گروه های شناخته شده این رشته، از جمله دمینگ، جورن، کراسبی، فیگن بائوم و ایشیکاوا می باشد (بلک & پورتر ۱۹۹۶). اصطلاح عمومی “مدیریت کیفیت جامع” به معنی مجموعه گسترده ای از فلسفه ها، مفاهیم، روش ها و ابزارهایی است که در حال حاضر در سراسر جهان برای مدیریت کیفیت استفاده می شود (جوران و گادفری ۱۹۹۸). مدیریت کیفیت (QM) به عنوان روشی برای دستیابی و حفظ خروجی با کیفیت بالا تعریف شده است. (فلین و همکاران ۱۹۹۴). این مجموعه ای از اصول متقابل تقویت کننده است که هر یک از آنها توسط مجموعه ای از شیوه ها و تکنیک ها پشتیبانی می شود. در سطح تجربی، ارزیابی اینکه آیا چنین چیزی به عنوان QM وجود دارد یا خیر و آنچه که QM را تشکیل می دهد، باید در سطح فعالیت ها باشد: شیوه ها جنبه های قابل مشاهده ی از QM هستند و از طریق آنها مدیران برای بهبود سازه ها تلاش می کنند. اصول برای تحقیق تجربی بسیار عمومی هستند و برای دستیابی نتایج قابل اطمینان بیش از حد دقیق هستند (به عنوان مثال یک عمل ممکن است از طریق بسیاری از تکنیک های اختیاری انجام شود). به عنوان مثال، بهبود مداوم اصل QM می تواند توسط شیوه “مدیریت فرایند” حمایت شود، که به نوبه خود می تواند به تکنیک های متعددی نظیر کنترل آماری و تحلیل پاروتو کمک کند (سوسا و واس ۲۰۰۲). مطالعات متعددی تلاش کرده اند تا پیشینه وسیع QM را ترکیب و معیارهای اصلی آن را شناسایی کنند (مثلا آهایر و همکاران ۱۹۹۶، آندرسون و همکاران ۱۹۹۵؛فلین و همکارن ۱۹۹۵، پاول ۱۹۹۵، ساراف و همکاران ۱۹۸۹؛ سیلا و ابراهیم پور، ۲۰۰۲؛ تومالا و تانگ، ۱۹۹۶). برخی از محققان نشان داده اند که در این مطالعات، توافق قابل توجهی در مورد شیوه های اصلی TQM وجود دارد (به عنوان مثال بو -لیوسارو همکاران، ۲۰۰۹؛ کایناک ۲۰۰۳؛ نایر ۲۰۰۶؛ سوسا و واس ۲۰۰۲). این شیوه ها در چارچوب هایی هستند که برای جوایز کیفیت ملی استفاده می شود، مانند MBNQA و جایزه کیفیت اروپایی (سوسا و واس ۲۰۰۲ ). آغاز فعالیت MBNQA در سال ۱۹۸۷ منجر به پیداکردن طرفداران زیادی در میان سازمان های ایالات متحده از همه بخش ها در مدیریت کیفیت جامع شد (آیر و همکاران، ۱۹۹۶). امروزه، مدل های پاداش کیفیت مانند MBNQA و مدل برتری اصول اروپا برای مدیریت کیفیت (EFQM) به عنوان دستورالعمل برای اجرای TQM توسط تعداد زیادی از سازمان ها ( بو لیوسارو همکاران، ۲۰۰۹) استفاده می شود. در مطالعه حاضر، ما ۶ شیوه TQM را با توجه به معیارهای ۲۰۱۱-۲۰۱۲، برای برتری عملکرد MBNQA جهت بررسی دسته بندی های مختلف TQM در صنعت داروسازی تهران (رهبری / برنامه ریزی استراتژیک / تمرکز / ارزیابی مشتری، تجزیه و تحلیل و مدیریت دانش / تمرکز بر نیروی کار / تمرکز برعملیات) بررسی می کنیم. بنابراین سوال تحقیق زیر مطرح می شود:RQ2 میزان توسعه شرکتهای دارویی تهران در هر کدام از ۶ طبقه TQM چیست؟
۱٫ مقدمه مدیریت کیفیت جامع (TQM) به عنوان سیستمی جمعی به هم پیوسته از شیوه کیفیت توصیف شده است که با عملکرد سازمانی مرتبط است (کوی و ای باخ ۱۹۹۸). مدیریت کیفیت جامع به طور گسترده ای توسط شرکت ها در ۵۰ سال اخیر مورد استفاده قرار گرفته و در عین حال شرکت ها نتایج مطلوب کمتر گزارش می دهند (جایارام و همکاران، ۲۰۱۰). به هرحال، سه چهارم TQM به طور کامل شکست خورده و یا مشکلات جدی ایجاد که بقای سازمان را تهدید می کند. مطالعات متعدد گزارش دادند که اغلب دلایل شکست ذکر شده، بی توجهی به فرهنگ سازمانی است (کامرون و کوین، ۲۰۰۵ ). بسیاری از رویکردهای مدیریت کیفیت، شامل TQM به ندرت موفقیت طولانی مدت در سازمان ها دارند. این عمدتا به دلیل ماهیت مشکل فرهنگ سازمانی (OC) است که مدیران آن را دشوار یافتند تا فعالیت های TQM خود را اجرا کنند (کالوراچی ۲۰۱۰). تغییر فرهنگ برای اجرای موفق TQM ضروری است (راد، ۲۰۰۶). نقش مهم OC در موفقیت TQM اغلب در پیشینه تحقیق مطرح می شود (چانگ و همکاران، ۲۰۱۰؛ گیمنز اسپین و همکاران ۲۰۱۳، گرین؛ ۲۰۱۲؛ هافر و همکاران ۲۰۱۳؛ کالوراچی، ۲۰۱۰؛ پراجوگو و مک درموت، ۲۰۰۵؛ راد، ۲۰۰۶؛ رولدان و همکاران، ۲۰۱۲؛ زو و همکاران ۲۰۱۰). فرهنگ سازمانی ممکن است محیطی را ایجاد کند (متیو، ۲۰۰۷) که بر عملکرد هر دو شرکت تجاری و عملیاتی تأثیر می گذارد . (کادن و همکاران ۲۰۱۳). بنابراین هر دو OC و TQM می توانند به صورت جداگانه و به طور موثر عملکرد کلی را ارتقا دهند. به هر حال، هیچ مطالعات تجربی قبلی در مورد اینکه چگونه OC و TQM به طور مشترک بر عملکرد سازمانی تاثیر می گذارند، بررسی نشده است. در این تحقیق، دو مدل معادلات ساختاری که رابطه بین این سه متغیر گسترده را توضیح می دهند، مقایسه می کنیم، از مدل ترجیحی برای تعیین رابطه بین OC و TQM و تأثیر آنها بر عملکرد سازمانی استفاده می کنیم. در این مطالعه، ما ابزار توسعه یافته کامرون و کوین (۲۰۰۵) را جهت تشخیص فرهنگ سازمانی و معیارهای ۲۰۱۱ – ۲۰۱۲ را برای عملکرد برتر پاداش کیفیت ملی مالکوم بالدریچ جهت ارزیابی ۶ دسته TQM و عملکرد سازمانی اتخاذ کردیم. ما از روش مدل سازی معادلات ساختاری (SEM) برای بررسی اطلاعات جمع آوری شده از شرکت های داروسازی تهران استفاده می کنیم. اهداف اصلی این مطالعه به شرح زیر است (۱) تشخیص فرهنگ سازمانی صنعت مورد بررسی ؛ (۲) بررسی اجرای دسته های مختلف مدیریت کیفیت جامع (TQM) در شرکت های مذکور؛ (۳) مقایسه دو مدلی که روابط بین فرهنگ، مدیریت کیفیت جامع (TQM) و عملکرد را توضیح می دهد؛ (۴) تعیین تأثیر فرهنگ و مدیریت کیفیت جامع (TQM) بر عملکرد، بر اساس مدل معادلات ساختاری ترجیحی. گزارش های متعددی خارج از صنایع داروسازی، عوامل حیاتی جهت موفقیت اجرای TQM را (اینو و یا مادا ۲۰۱۳) بررسی کرده اند. در صنایع داروسازی به دلیل اولویت بندی کیفیت و تنظیم محیط رقابتی که در حال افزایش است (مک آدام و بارون ۲۰۰۲، اسنید و رولی ۲۰۰۴)، شیوه های TQM می تواند به شرکت کمک کند تا عملکرد عالی را به دست آورند. ۲٫ بررسی پیشینه، سوالات و فرضیه های پژوهش ۲٫۱ فرهنگ سازمانی فرهنگ مجموعه ای از معانی مشترک است که اعضای یک گروه را قادر می سازد تا بر محیط خود تفسیر و عمل کنند (شین، ۱۹۸۴). این مفروضات و مفاهیم مشترک، در زیر سطح آگاهانه افراد قرار دارد. آنها به طور کلی از طریق داستان ها، زبان ویژه، مصنوعات و هنجارهای ناشی از رفتار فردی و سازمانی ظاهر می شوند (کامرون و فریمن، ۱۹۹۱؛ دیل و کندی، ۱۹۸۲). فرهنگ سازمانی بستگی به وجود آن در یک سازمان قابل تعریف دارد، به معنای تعدادی از افراد با یکدیگر به منظور انجام برخی از اهداف در تعریف شده محیط خود تعامل می کند (شین ۱۹۸۳). OC مجموعه ای از ساختارها، روال ها، قوانین و هنجارهایی است که رفتار را محدود می کنند. ( شین، ۲۰۰۴). این برنامه ریزی جمعی ذهن است که اعضای یک سازمان را از دیگران متمایز می کند (هافستد ، ۱۹۹۸). فرهنگ ارزش های اصلی، مفروضات، تفسیر ها و شیوه ها را تعریف می کند که از ویژگی های سازمانی است (کامرون و کوین، ۲۰۰۵). در تحقیقات فعلی، چارچوب ارزش های رقابتی (CVF) پیشنهاد شده توسط کامرون و کوئین (۲۰۰۵) را اتخاذ می کنیم. CVF براساس دو ابعاد مهم که شاخص های اثربخشی را به چهار خوشه اصلی سازماندهی می کند. یک بعد بر تمرکز سازمانی (داخلی و خارجی) تأکید دارد، در حالی که بعد دوم، انعطاف پذیری، اختیار و پویایی را از ثبات، نظم و کنترل متفاوت می کند. این دو ابعاد چهار حوزه را تشکیل می دهند که هر کدام به نوعی فرهنگ سازمانی هستند: قبیله، عدالت، بازار و سلسله مراتب (در شکل ۱ نشان داده شده است). کامرون و کوین ادعا می کنند که هیچ کدام از این مدل های فرهنگی نسبت به دیگران برتر نیست. (گریتیلی و همکاران ۲۰۱۳) چارچوب ارزشهای رقابتی ، ساختارهای عمیق فرهنگ سازمانی مربوط به انطباق، انگیزه، رهبری، تصمیم گیری، کارآیی و اشکال سازمانی در سازمان را بررسی می کند. (زو و همکاران ۲۰۱۰)، همچنین در سازماندهی جنبه های مختلف TQM و برجسته کردن ماهیت جامع آن (کامرون و کوین، ۲۰۰۵) نیز مفید است. CVF در مطالعات قبلی به منظور بررسی تأثیر فرهنگ سازمانی بر موضوعات مختلف مانند شیوه های TQM اتخاذ شده است(چانگ و همکاران ۲۰۱۰، گیمنز- اسپین و همکاران ۲۰۱۳، هافر و همکاران ۲۰۱۳، پراجوگو و مک درموت ۲۰۰۵، زو و همکاران ۲۰۱۰)، مدیریت زنجیره تامین (لیو و همکاران، ۲۰۱۰)، عملکرد سازمانی(جکابز و همکاران ۲۰۱۳، تسنگ ۲۰۱۰). در این مطالعه، مشخصات فرهنگ سازمانی صنایع دارویی تهران را برای پاسخگویی به سؤال تحقیقاتی زیر طرح می کنیم: RQ1 میزان تأکید شرکتهای دارویی تهران در هر یک از چهار نوع فرهنگ سازمانی چیست؟ ۲٫۲ TQM پیشینه TQM عمدتا بر اساس مطالعات موردی، شواهد حادثه و پیشنهاد های شخصی گروه های شناخته شده این رشته، از جمله دمینگ، جورن، کراسبی، فیگن بائوم و ایشیکاوا می باشد (بلک & پورتر ۱۹۹۶). اصطلاح عمومی “مدیریت کیفیت جامع” به معنی مجموعه گسترده ای از فلسفه ها، مفاهیم، روش ها و ابزارهایی است که در حال حاضر در سراسر جهان برای مدیریت کیفیت استفاده می شود (جوران و گادفری ۱۹۹۸). مدیریت کیفیت (QM) به عنوان روشی برای دستیابی و حفظ خروجی با کیفیت بالا تعریف شده است. (فلین و همکاران ۱۹۹۴). این مجموعه ای از اصول متقابل تقویت کننده است که هر یک از آنها توسط مجموعه ای از شیوه ها و تکنیک ها پشتیبانی می شود. در سطح تجربی، ارزیابی اینکه آیا چنین چیزی به عنوان QM وجود دارد یا خیر و آنچه که QM را تشکیل می دهد، باید در سطح فعالیت ها باشد: شیوه ها جنبه های قابل مشاهده ی از QM هستند و از طریق آنها مدیران برای بهبود سازه ها تلاش می کنند. اصول برای تحقیق تجربی بسیار عمومی هستند و برای دستیابی نتایج قابل اطمینان بیش از حد دقیق هستند (به عنوان مثال یک عمل ممکن است از طریق بسیاری از تکنیک های اختیاری انجام شود). به عنوان مثال، بهبود مداوم اصل QM می تواند توسط شیوه “مدیریت فرایند” حمایت شود، که به نوبه خود می تواند به تکنیک های متعددی نظیر کنترل آماری و تحلیل پاروتو کمک کند (سوسا و واس ۲۰۰۲). مطالعات متعددی تلاش کرده اند تا پیشینه وسیع QM را ترکیب و معیارهای اصلی آن را شناسایی کنند (مثلا آهایر و همکاران ۱۹۹۶، آندرسون و همکاران ۱۹۹۵؛فلین و همکارن ۱۹۹۵، پاول ۱۹۹۵، ساراف و همکاران ۱۹۸۹؛ سیلا و ابراهیم پور، ۲۰۰۲؛ تومالا و تانگ، ۱۹۹۶). برخی از محققان نشان داده اند که در این مطالعات، توافق قابل توجهی در مورد شیوه های اصلی TQM وجود دارد (به عنوان مثال بو -لیوسارو همکاران، ۲۰۰۹؛ کایناک ۲۰۰۳؛ نایر ۲۰۰۶؛ سوسا و واس ۲۰۰۲). این شیوه ها در چارچوب هایی هستند که برای جوایز کیفیت ملی استفاده می شود، مانند MBNQA و جایزه کیفیت اروپایی (سوسا و واس ۲۰۰۲ ). آغاز فعالیت MBNQA در سال ۱۹۸۷ منجر به پیداکردن طرفداران زیادی در میان سازمان های ایالات متحده از همه بخش ها در مدیریت کیفیت جامع شد (آیر و همکاران، ۱۹۹۶). امروزه، مدل های پاداش کیفیت مانند MBNQA و مدل برتری اصول اروپا برای مدیریت کیفیت (EFQM) به عنوان دستورالعمل برای اجرای TQM توسط تعداد زیادی از سازمان ها ( بو لیوسارو همکاران، ۲۰۰۹) استفاده می شود. در مطالعه حاضر، ما ۶ شیوه TQM را با توجه به معیارهای ۲۰۱۱-۲۰۱۲، برای برتری عملکرد MBNQA جهت بررسی دسته بندی های مختلف TQM در صنعت داروسازی تهران (رهبری / برنامه ریزی استراتژیک / تمرکز / ارزیابی مشتری، تجزیه و تحلیل و مدیریت دانش / تمرکز بر نیروی کار / تمرکز برعملیات) بررسی می کنیم. بنابراین سوال تحقیق زیر مطرح می شود:RQ2 میزان توسعه شرکتهای دارویی تهران در هر کدام از ۶ طبقه TQM چیست؟
Description
Total quality management (TQM) is described as a collective, interlinked system of quality practices that is associated with organizational performance (Choi and Eboch, 1998). TQM has been widely adopted by firms in the last 50 years and yet firms report less than optimal results (Jayaram et al., 2010). However, three-quarters of TQM have failed entirely or have created problems serious enough that the survival of the organization was threatened. Several studies reported that the most frequently cited reason given for failure was a neglect of the organization’s culture (Cameron and Quinn, 2005). Many approaches to quality management, including TQM hardly give long-term success to organizations. This is mainly because of the problematic nature of organizational culture (OC) within which managers find it difficult to practice their TQM activities (Kaluarachchi, 2010). Cultural change is essential for the successful implementation of TQM (Rad, 2006). The important role of OC in TQM success is frequently referred to in the literature (Chung et al., 2010; Gimenez-Espin et al., 2013; Green, 2012; Haffar et al., 2013; Kaluarachchi, 2010; Prajogo and McDermott, 2005; Rad, 2006; Roldán et al., 2012; Zu et al., 2010). Organizational culture might create an environment (Mathew, 2007) that would impact on both business and operational firm performance (Cadden et al., 2013). Therefore both OC and TQM can individually and effectively promote overall performance. However, no previous empirical studies have investigated how OC and TQM jointly affect organization’s performance. In this research we compare two structural equation models explaining the relationships among these three extensive variables, the preferential model is used to determine the relationship between OC and TQM and their effects on organizational performance. In this study, we adopt the instrument developed by Cameron and Quinn (2005) to diagnose organizational culture and the 2011-2012 criteria for performance excellence of the Malcolm Baldrige National Quality Award (MBNQA) to measure the six TQM categories and organizational performance. We use the structural equation modeling (SEM) technique to examine the data collected from the pharmaceutical companies of Tehran. The main objectives of this study are as follows; (1) diagnosing the organizational culture of the survey industry; (2) investigating the implementation of different categories of TQM in its companies; (3) comparing two models explaining the relationships among culture, TQM and performance; (4) determining the effect of culture and TQM on organizational performance, according to the preferential structural equation model. Several reports outside of the pharmaceutical industry have addressed the critical factors for success by implementing TQM (Inoue and Yamada, 2013). In the pharmaceutical industry because of the priority attached to quality and regulation and the environment of ever increasing competition (McAdam and Barron, 2002; Sneyd and Rowley, 2004), the TQM practices can help the companies to achieve superior performance.
